«...سایه های محوی را که انگار از میان شاخه های پیچ درپیچ باغ به سمتش می آمد با دست از جلوی چشم ها راند.»1

خاطره، کنش به یادآوردن است اما لازمه هر به یادآوردنی دخل و تصرف در گذشته است، زیرا حافظه برای به چنگ آوردن روایتی کامل از گذشته به ناگزیر «سایه های محو» را با دست از جلوی چشم می راند. «کرامت» شخصیت اصلی داستان «تهران شهر بی آسمان» در سیطره خاطراتی از گذشته است، دنیای درون او با بیان خاطرات و تداعی گذشته شکل می گیرد. این رفت وبرگشت ها به گذشته، ذهن او را به خود مشغول می کند، با این حال کرامت تلاش می کند با ضرب وجرح گذشته به تصوری یکدست از آن نایل شود.