اگر هنوز ضرورتی انسان کنونی را میان انبوه روزمرگی ها به خواندن شعر ترغیب کند، آنگاه می توان پرسید توقع او در موقعیت خاص فرهنگی، سیاسی و اجتماعی ای که در آن قرار دارد، از شعر چیست؟ آیا خواننده شعر به دنبال چیزی یا کسی می گردد که در جهان خودش امکان یافتنش را نمی یابد؟ در پی التیام است؟ یا اینکه لذت، هدف غایی او است؟ تلاش برای یافتن پاسخی برای این پرسش ها اگر به هیچ دردی نخورد لااقل روشن کننده واقعیت هایی خواهد بود که در عین وضوح به فراموشی سپرده شده و در میان حرف های پرطمطراق رنگ باخته اند. پیداست که گمان های بال او هر گمان دیگری