با ادامه فشار مردم ارسال تلگراف و صدور اطلاعیه های گوناگون از سوی علمای قم و نجف و نیز با رایزنی های سفیر بریتانیا بالاخره قفل ها باز شد و مظفرالدین شاه فرمان مشروطیت را صادر کرد. کمی پیشتر عین الدوله از صدارت عظما برکنار و مشیرالدوله (وزیر سابق خارجه) جایگزین او شده بود تا احتمالا وجهه ای بهتر از قبل از دربار و صدراعظم ارائه کند.

صدور فرمان مشروطیت موجی از جشن و شادی را در میان مردم ایران بخصوص در تهران و تبریز و اصفهان برانگیخت. مردم این پیروزی را باور نمی کردند. چه اینکه تا همین چند روز پیش از آن هردرخواست و مطالبه ای با جواب سربالای عین الدوله و سایر وزرای او روبه رو می شد و تهدید به برخورد خشن تر تشدید می شد. شاید تنها استثنا در میان وزرا احتشام السلطنه بود که با نگاه فوق العاده ژرف خود از مطالبات مخالفان پشتیبانی می کرد.