به تازگی در خبرها خواندم؛ سنگ نگاره های پنج تا 10 هزارساله اردکان یزد که مدتی پیش در یک منطقه باستانی کشف شده بودند و قرار بود در موزه فرهنگ اردکان نگهداری شوند، اکنون به عنوان صندلی و نشیمنگاهی مطمئن در مجالس ازدواجی که یک مرکز فرهنگی- هنری برگزار می کند، کاربرد دارند. جالب اینجاست که در خبر کشف این سنگ نگاره ها یک سال پیش آمده بود: «این سنگ نگاره ها با تدابیر شدید امنیتی و حفاظتی به نمایندگی میراث فرهنگی در یزد منتقل شد.» به نظر می رسد این تدابیر شدید حفاظتی تنها تا محل سازمان میراث فرهنگی یزد ادامه داشته و پس از استقرار در محل مورد نظر، به شکل دیگری ادامه پیدا کرده است. در همین راستا؛ مردادماه امسال نیز خبر به آتش کشیده شدن کاخ باستانی شوش آن هم توسط دو نفر معتاد منتشر شد. این دو شاهکار اخیر در حوزه حفظ میراث فرهنگی مهم تر از هر مساله ای، ذهن را با دو سوال اساسی درگیر می کند.

در مورد خبر اول: سنگ نگاره هایی که عکس آنها منتشر شده است اصولااز نگاه زیبایی شناسانه چه جذابیتی برای هرچه باشکوه تر برگزارشدن یک مراسم عروسی آن هم توسط یک مرکز فرهنگی هنری دارد؟

در مورد خبر دوم: مساحت شهر شوش 3577کیلومتر مربع است، این دو معتاد چرا کاخ شوش را برای اقدامات غیرفرهنگی خود انتخاب کرده بودند؟ یعنی جایی امن تر و بی دروپیکرتر از کاخ باستانی شوش در این 3577کیلومتر مربع وجود نداشت؟!

آسیب شناسی خبر اول: درست است که یکی از راه های حفظ میراث فرهنگی زندگی با آنهاست ولی استفاده از این آثار به عنوان صندلی آن هم در یک مراسم عروسی کمی زیاده روی به نظر می رسد.

در همین راستا سوال آسیب شناسانه دیگری که در ذهن ایجاد می شود این است که اصولاچرا اینقدر در کشور ما عروسی گرفته می شود که مجبور شویم به دلیل کمبود صندلی از آثار تاریخی کشورمان به عنوان نشیمنگاهی مطمئن استفاده کنیم؟