حسین من! کم کم ساز غم مرثیه جهان کوک می شود. کربلاآبستن حوادثی می شود که تنها تو می دانی و بس، این قافله که تو را همراهی کرده اند، تنها دل به تو بسته اند. آنها چه می دانند که خیمه ها را آتش می زنند و قلب بشریت را تاابد می سوزانند.

آقای من! تو فرزند پیامبرانی و جانشین آنان، تو فرزند فاطمه زهرایی و خدیجه کبری، تو فرزند سدره منتهی، فرزند جنت ماوی و زمزم و صفایی. تو پنجمین یار اهل کسایی. قافله ای که دل به تو بسته چه می داند که تو سکونت یافته کربلامی شوی و غریب غریبان و شهیدشهیدان. کربلاآبستن حوادث می شود و کسی چه می داند، قلب و سینه تو و یاران تو، خون آمیخته می شود. لب های خشکیده در این بیابان سوزناک پژمرده، جسم های لاغر، رنگ باخته و خون ها بر زمین جاری می شود و پیکرهای عریان روی زمین گرم کربلامی ماند و سرها روی نیزه ها برافراشته می شوند.