برآورد عملکرد دولت «تدبیر و امید» پس از صدروز حداقل برای من کاری است مشکل. مشکل از چند جهت. اول اینکه به درستی نمی دانم احساس امیدی که اکنون در خود احساس می کنم، به خاطر رهاشدن از هشت سال گذشته است؟ با اینکه این احساس، نیاز انسان را به خوشبینی افزایش خواهد داد ولی ممکن است در برآورد شرایط حال، او را به اشتباه بیندازد. دوم، به نظر می آید دولت روحانی بیشترین تلاش خود را بر حل مساله انرژی هسته ای معطوف کرده تا از این فضای نسبتا امیدوار کنونی برای برداشتن سنگ بزرگ، بهره ببرد و از این طریق، گره تعدادی از مشکلات دیگر را باز کند. سوم، به دلیل نبود اطلاعات دقیق و وفور آمار غیرواقعی، به جز آنچه به طور تجربی و روزمره از شرایط گذشته می دانیم، نمی توانیم نسبت به آنچه دولت جدید تحویل گرفته، ارزیابی درست و دقیقی داشته باشیم و به همان نسبت هم در قضاوتمان دچار مشکل می شویم. با این مقدمه، درخصوص تاثیر این صدروز بر هنرهای تجسمی اظهارنظر از این هم مشکل تر است؛ چراکه هنوز حرکت خاص و تعیین کننده ای را مشاهده نکرده ایم، شاید باشد و ما بی اطلاعیم. تا آنجا که می دانم نه مدیرکلی انتخاب شده و نه سیاستگذاری ای اعلام شده. به قول مرحوم پدرم چراغ ها خاموش است و آسیاب می گردد. البته این گردش آسیاب ربطی به دولت ندارد بلکه ثمره سال ها تحمل و کوشش اصحاب تجسمی است که به تدریج آموخته اند خود چرخ خود را بگردانند. اخباری این طرف و آن طرف از بازدید معاونت هنری از نمایشگاه ها یا فروش های هنری به گوش می رسد. امیدواریم با انتخاب مدیر تجسمی مطلع و آگاه در این حوزه، شاهد نگاهی همه جانبه و به دور از هدایت شدگی باشیم تا بتواند نورافکنش را به تمام صحنه تجسمی ایران بتاباند. در حوزه نقاشی به دلیل مشکلاتی که برای انجمن نقاشان پیش آمده و این تشکل به اصطلاح مردمی به دوران فترت خود فرو رفته، اگر مدیری آگاه و بااعتمادبه نفس در راس مسوولیت دولتی آن قرار نگیرد، بدون شک به عوض رشدی همه جانبه و سازنده، همچون سال های گذشته نظاره گر تبعیض ها و موافق و مخالف کردن هایی خواهیم بود که این بار از طرف تیمی دیگر و با ادبیاتی متفاوت هدایت خواهد شد.