سال 1348 بود که برای اولین بار نام «داریوش مهرجویی» را از «عزت الله انتظامی» شنیدم. یک روز که آقای انتظامی به منزل ما آمده بود، او را به من معرفی کرد و گفت که کارگردان تازه کاری به نام «داریوش مهرجویی» قصد دارد یکی از قصه های دکتر «غلامحسین ساعدی» را تبدیل به یک فیلم سینمایی کند. فردای آن روز «مهرجویی» جوان را در اداره تئاتر دیدم، سناریو را از او گرفتم. او نقش «مش عباس» را به من پیشنهاد داده بود. به او گفتم که این نقش، رنگی ندارد. او در پاسخ به من گفت: «من این نقش را به تو دادم که تو به آن رنگ و جلادهی.» با این پاسخ هوشمندانه او، بازی در «گاو» را قبول کردم. فیلمبرداری «گاو» روزهای سخت اما شیرینی را برای گروه در پی داشت. در دهی خارج از تهران به نام «بویینک» این فیلم را فیلمبرداری کردیم. این ده حوالی قزوین بود و کارکردن در آن بسیار دشوار. در این ده سه گروه زندگی می کردند، یکی از این گروه ها، افرادی بودند که کارکردن در جوار آنها بسیار دشوار بود اما تدابیر «مهرجویی» کار را برای گروه با همه سختی هایش، شیرین و هموار کرده بود. «مهرجویی» کارگردان برجسته ای است که از همان دهه40، آثارش تحسین منتقدان و مردم را در پی داشته است. او هنرمندی صاحب اندیشه است. به همین سبب فیلم هایش همواره مورد توجه عموم مردم و روشنفکران قرار گرفته و هرکدامش تبدیل به آثار برجسته سینمای ایران شد. او امروز 74ساله می شود.

امیدوارم سال ها با عزت و سلامت زندگی کند و در کارش همچون همیشه پیروز و موفق باشد. او یکی از کارگردانان باسواد و باشعور سینمای ایران است که فیلم هایش بخش مهمی از تاریخ سینمای ایران را هویت بخشیده اند. سایه اش بر سر هنر این سرزمین مستدام باشد.