علیرضاجان، خبر ورق خوردن آخرین صفحه زندگی سینا را اینجا هزاران فرسنگ دور از تو می شنوم، باورم نمی شود، هنوز از آخرین دیدارمان در آن شب بارانی زمانی نگذشته، همان دیداری که تو از معجزه گفتی، معجزه رهایی سینای جوانت از مرگ، از ایمان و یقینی که محصول این معجزه در تو بود، گفتی که این معجزه همه چیزت را از هم گسسته و از نو بافته، حتی داستان فیلمنامه یی را که پیش تر ها نوشته بودی و حالابا بهبود معجزه آسای سینایت به همش ریخته بودی و از نو و سرشار از عشق پدرانه باز نگاشته بودی. محکم و از عمق جان از این معجزه گفتی، آنقدر بااطمینان که جای شکی در رهایی او از رنج این بیماری نبود، از رابطه تازه ات گفتی با زمین و زمان و تقدیر، علیرضای دیگری بودی آن شب.

و من باورم نمی شود این بی اعتنایی سرنوشت را به ایمان تو به معجزه.

علیرضا جان، مرگ تنها سهمی است که به عدالت بین همگان تقسیم می شود. دیر یا زود ما نیز کنار او خواهیم بود.