عیسی غفاری نام «چون رقص آب» را بر سومین اثر موسیقایی منتشرشده اش نهاده: استعاره یی از میان یکی از سروده های احمد شاملو که دستمایه یکی از قطعات این اثر قرارگرفته. شاملو از درخشش یا لرزش لبخند محوی بر لبان کسی می گوید که گمان دارد انتظار سختش سرآمده، یا از نت گمشده یی که پرسه زنان روی سوراخ های نی دنبال خانه اش گشته: اما من می خواهم از کسی بگویم که صداهای گمشده اش را یافته، هرکدام را با تلنگری لطیف و شیطنت آمیز، بر زلال سکوت نشانده، با شوق به تماشای انحنای نازک موج ها بر سطح آب نشسته، وسوسه و وسواس را با هم در آغوش گرفته و محو شدن موج ها را در رقص صدا بر آب انتظار کشیده. این توصیف اندکی احساسی،