کنفرانس ژنو که قرار است هفته آینده برگزار شود، اولین و دشوارترین وظیفه آن این است که بر سر آخرین نشستی که سازمان ملل ژوئن 2012 در ژنو برگزار کرد، به توافق برسد. همچنین باید این واقعیت را بپذیرد که بحران سوریه در مقایسه با برهه برگزاری کنفرانس سال 2012 ریشه دارتر و تشدید شده است. در آن کنفرانس بحث بر سر توقف خشونت از سوی همه طرف های درگیر، رهایی زندانیان، آزادگذاشتن فعالیت خبرنگارها و فراهم کردن امکان دسترسی مردم به کمک های بشردوستانه بود. اما حتی اگر طرفین بر سر همه اینها به توافق برسند، بغرنج ترین موضوع مورد بحث، همچنان حاکمیت سوریه است. بشار اسد رییس جمهور سوریه چندی پیش اعلام کرد که می خواهد در انتخابات ریاست جمهوری 2014 شرکت کند. همین اعلان افتراق درونی اپوزیسیون سوریه را افزایش داد و گروهی از آنها با اعلام اینکه به نظر نمی رسد دولت سوریه به دنبال راه حلی برای پایان بحران باشد، شرکت در «ژنو 2» را با چالش روبه رو کردند. در بیانیه 2012 از طرفین خواسته شده «گام های روشن و غیرقابل برگشت برای گذار در دوره زمانی مشخص بردارند.» گام اصلی عبارت است از: «تاسیس دولت انتقالی که قدرت تام اجرایی دارد. اعضای دولت فعلی می توانند عضو دولت انتقالی باشند» این بیانیه به دقت تنظیم شده بود و تصور می شد بتواند پیشرفت قابل توجهی حاصل کند. زیرا چین و روسیه که متحد دولت اسد به شمار می روند هم آن را امضا کرده بودند. اما بعد معلوم شد برخی عبارات مانند «اختیار تام اجرایی» گره بیانیه بود و مساله را غامض تر می کرد. اوایل سال 2013، اخضر ابراهیمی فرستاده سازمان ملل در سوریه، درباره کنفرانس 2012 گفت: «از عبارت «اختیار تام اجرایی» اینطور برداشت می شود که رییس جمهور کنونی هیچ نقشی در دولت انتقالی نخواهد داشت.»مهم ترین ائتلاف اپوزیسیون سوریه، سرانجام اعلام کرد در «ژنو 2» شرکت خواهد کرد. در عین حال هنوز از خواست «تشکیل دولت انتقالی بدون حضور اسد» کوتاه نیامده است. از آن سو بشار اسد درباره اپوزیسیون به لقبی کمتر از «تروریست» راضی نمی شود. افکارعمومی در جهان عرب، به شدت خواهان پایان یافتن بحران سوریه با یافتن راه حلی سیاسی است. همه خواهان اتمام کشتارهای بیشتر و پناهجویان بیشتر هستند. حالاکنفرانس «ژنو 2» در راه است. ولی به نظر می رسد کارایی این کنفرانس برای پایان بحران به اندازه جادادن مربع در دل دایره ناممکن باشد.