بر اساس نگرشی دیرینه که در فرهنگ ما ایرانیان ریشه فقهی نیز دارد، اگر یک رهگذر هنگام عبور از یک باغ، از میوه آن بوستان بخورد حلال است و باغدار، خوردن آن میوه توسط آن رهگذر را موجب برکت محصول باغ خود می پندارد. تاویل و تفسیر این نگره با کمی دقت در قواعد طبیعت روشن می شود. درست است که باغبان، خاک و آب و نهال را با سرمایه، عرق جبین و عمری صبر و انتظار به بوستانی پرمحصول بدل ساخته و مالک باغ است، اما حیات باغ او در گرو عنصری در طبیعت است که ارزش آن با قواعد بازار محاسبه نمی شود. آن عنصر «هوا»ست که اگر نباشد نه از باغ نشان می ماند و نه از باغبان. هوا مانند ملک مشاء است و متعلق به همگان، آنکه از این