نماهایی عمودی و بسته از آلاچیق های چوبی لب دریا با گونی های پلاستیکی و پتو بسته شده روایتی است که تا عکس دهم ادامه دارد. عکس نهم را می توان نقطه اتصال عکس های قبلی و بعد از آن دید؛ چون قسمتی از پارچه کنار رفته و ما پرچم ایران را می بینیم که نشان دهنده مکان عکاسی است و بعد در دو عکس آخر قسمت بیشتری از پارچه کنار رفته و بیننده می تواند شاهد چیزی باشد که از اولین عکس از او پنهان شده است: مردی با شکمی بزرگ و زنی که پشت به دوربین است، نمایی از تفریح مردم ایران را بر لب دریا نشان می دهد. البته دوعکس آخر هم حسی از تفریح و شادی به بیننده منتقل نمی کند و او را با این پرسش روبه رو می کند که این همه پوشش و بستگی برای پنهان کردن چه چیزی بوده؟