«جهان پر شده از خط های خرچنگ قورباغه. آدم عقش می گیرد از دیدن بعضی از این دستخط ها، نمی شود یک کلمه اش را خواند، همه مثل دکتر ها می نویسند. آن موقع برای ما تمیز و شکیل نوشتن مهم بود. اما حالاکمتر کسی برای خوشگل نوشتن وقت می گذارد. نسل ما ته کشیده. دیگر کسی وقت ندارد. همه سرشان رفته توی قاب.» منظورش از قاب کامپیوتر و موبایل است. عریضه نویس دفتردستکش را نشان می دهد و می گوید: «ولی من هنوز می نویسم. کارم همین است. به خط خوش هم این کار را می کنم، این جوری نظر قاضی بیشتر جلب می شود.» جلو دادگستری یکی از استان های شمالی بساطش پهن است. جز او و چندنفر دیگر، بقیه عریضه نویس ها ماشین گذاشته اند زیر دستشان و عرایض را تحریر می کنند. اینجا گرچه آخرین پایگاه مدافعان دستنویس نیست اما قطعا یکی از معدود جاهایی است که هنوز نوشتن به خط خوش اهمیتش را از دست نداده است.