جواد مولانیا با عکس هایش پیش از آنکه «طبیعت نمایی» کند، خود را نزد بیننده کنجکاوش فاش به تماشا می گذارد؛ آثارش از مسیر قسمی عکاسی «سهل نما» می گذرد اما به همان میزان ممتنع و دشوار جلوه می کند. فاش گویی هنرمند در این تصاویر نگاه او به پدیده ها و رخدادهاست که می تواند نه تنها به طبیعت و اشیا که به تمام هستی تعمیم یابد.

در طبیعت نگاری، آنجا که درخت یا سنگ موضوع است، همواره خودنمایی سوژه حرف اول را زده است، اما مولانیا در طبیعت نگاری هایش از نمایش اینچنینی سرباز می زند؛ سایه ها، نمایی از وجود سوژه هستند؛ بازتاب موجودیت چیزی هستند که به طور کامل در اثر دیده نمی شود و سوژه اصلی به جای موقعیت اول در موقعیت دوم دیده شدن قرار می گیرد و با این کار هر آنچه در عکس هست قابلیت دیده شدن و در نتیجه تفسیرشدن می یاید.