«هتل کاروان» هم رفت... وقتی خبر را می شنوی و آه از نهادت برمی آید و دیگران هم آه می کشند و این خیل آه را تکثیر می کنند و به اشتراک می گذارند، این یعنی خاطره جمعی و زدودنش نیز عدم احترام به گذشته مردمان و زندگی هایی است که با عشق به محیط زندگی، مایه انباشت فرهنگ و خاطرات دیرین شده است.

هتل کاروان را از سال های دور به خاطر دارم: زمانی در اواسط دهه 1360 دانش آموزی بودم که هر روز از مقابل هتل به مدرسه می رفتم و بازمی گشتم، و تماشای ورودی مسقف ساختمان و رستورانی که با مشبک دکوراتیو بتنی، از خیابان جدا می شد و ردیف پنجره های روبه حیاط بیرونی و مسافرانی که گهگاه مقابل هتل به انتظار ایستاده بودند