بیکار بودم و به شدت بی پول. تصمیم گرفتم دو، سه سکه ای را که هدیه ازدواجم بود بفروشم. تا آن وقت این کار را نکرده بودم. خجالت می کشیدم و حسابی دست و پایم را گم کرده بودم. سر شب رفتم خیابان فردوسی و با عجله آنها را به اولین دلارفروش توی پیاده رو فروختم و فورا در رفتم. به خودم که آمدم گوشه ای نگه داشتم و پول ها را شمردم. دیدم ای بابا کم است. هرچه بالاوپایین کردم، دیدم نه، انگار دلارفروش سه سکه را به بهای یک سکه از من خریده بود. سراسیمه برگشتم تا پیدایش کنم اما آب شده بود و رفته بود توی زمین. از اینکه کلاه سرم گذاشته بود ناراحت نبودم، بیشتر از این ناراحت بودم که چرا برای از دست دادن سکه ها اینقدر عجله کرده ام. رمان «سگ سالی» بلقیس سلیمانی هم حکایت سکه فروختن من است. برای خرج سوژه اش خیلی عجله کرده. با این تفاوت که سوژه او از سکه های من باارزش تر است.