گابریل گارسیا مارکز درگذشت. این خبر را از دیروز بارها و بارها خوانده ایم. او کی بود؟ نویسنده بزرگ کلمبیایی؟ به گمان من اگر او را فقط یک نویسنده بنامیم در حقش جفا کرده ایم. او یک نقاش و یک کارگردان بالقوه نیز بود. اگر «صد سال تنهایی» او را خوانده باشید، می دانید که او یک تابلوی رنگی از آدمیانی احمق عضو یک خانواده خلق کرده بود که تا ابد در ذهن آدمی می ماند. باز اگر دقت کرده باشید می دانید که کتاب او نه یک فیلمنامه آماده، بلکه یک فیلم سینمایی بود: صحنه هایی که در مخیله خواننده راه می یافت. او آنچنان عشق و نفرت را با هم ممزوج کرده بود که تا به حال هیچ کسی نتوانسته است چنین صحنه هایی را پیش روی خواننده بگذارد.

دیگر آثار مارکز نیز کم و بیش چنین بود و هست ولی صد سال تنهایی کار ناتمام اکثر نویسندگان بزرگ دنیا را در ارتباط نزدیک با خواننده تمام کرد. آثار مارکز، به ویژه صد سال تنهایی، صدها سال خواهد ماند و صدها نسل آن را خواهند خواند و همه آن را تجلیل خواهند کرد. صد سال تنهایی را اگر نخوانده اید، بخوانید تا به صحت این چند کلمه نوشته من پی ببرید.