بعد از چندین سال انزوای سیاسی در عرصه بین المللی، دولت یازدهم درصدد برقراری و توسعه روابط با سایر کشورها است. این برنامه که در حکم حرکت تازه ای است، قطعا مخالفت هایی خواهد داشت. شاید مهمترین نمود آن این باشد که بخشی از جامعه به خاطر ذهنیت ساخته شده از قبل آماده برقراری این قبیل ارتباطات با کشورهای اروپایی نباشد. به تعبیر دیگر می توان گفت تا زمانی که سیاست خارجی ما، بر پاشنه «درهای بسته» می چرخید تنها یک ایراد به آن وارد بود آن هم این که چرا با دنیا ارتباط نداریم؟ اما در دوره جدید که همت دولت بر ورود جدی به عرصه بین الملل است، به صورت طبیعی ایرادها و انتقادهای زیادی از سوی مخالفان بر آن وارد می شود. اگر عزم دولت بر ادامه این مسیر است و بنا را بر توسعه روابط گذاشته، باید خود را آماده مواجهه با نهیب نقد و هجمه ها کند. اما آنچه حائز اهمیت است این که ورود به دیپلماسی جهانی و خروج از انزوای سیاسی ارزش آن را دارد که دولت نقدها را به جان بخرد.

تا زمانی که در انزوا به سر بریم از عرض اندام در حوزه های مختلف جهانی، صدور انقلاب و تحرکات دیپلماتیک محروم خواهیم بود. از این رو ورود به عرصه خارجی به این قیمت که دچار یکسری چالش ها از سوی منتقدان شویم می ارزد.

البته این مخالفت ها و گاه کارشکنی ها و اتفاق های غیرقابل پیش بینی محدود به داخل کشور نیست. اقدام هایی همچون صدور قطعنامه حقوق بشری پارلمان اروپا یا برخی اعلام مواضع کشورهای اروپایی علیه ایران در قبال آغاز یک روند مهم امری قابل پیش بینی است. اگر ارتباطات فی مابین شکل بگیرد بتدریج منافع و تنعمات را هم به دنبال خواهد داشت.

مهم این است که کشورهای اروپایی به این واقعیت رسیده اند که باید با جمهوری اسلامی ایران رابطه داشته باشند. نیاز به ارتباط بین ایران و اروپا یک معادله دوطرفه است یعنی هر دو طرف برای تامین منافع و پیشبرد اهداف خود نیاز به برقراری و توسعه روابط دارند. متاسفانه برخی گمان می کنند از ناحیه برقراری چنین رابطه هایی دچار آسیب می شویم. البته که آسیب های احتمالی هم ممکن است در این مسیر وجود داشته باشد که برای مقابله با آن نیز باید تدبیر داشت.