ممکن است از خودمان بپرسیم آغاز به کار انجمن سینمای ایران با کشوری که سینمای ناشناخته ای در جهان دارد، چه فایده ای برای سینمای ایران دارد؟ یعنی همین اتفاقی که با حضور «حجت الله ایوبی» معاون وزیر ارشاد و رئیس سازمان سینمایی، در تونس افتاد.

کمترین فایده اش فرهنگی است که سینمای ما و مدرسان سینمایی ما، با ورود به چنین کشوری، نسل بعدی فیلمسازان این کشور را به شکل غیرمستقیم یا مستقیم آموزش می دهند و سینمای پس از این تونس، اگر در جهان مطرح شود، زیرمجموعه هنری سینمای ایران خواهد بود اما این یک سود حداقلی است، سود حداکثری این است که سینمای ایران، یک بازار تازه پیدا می کند در این کم رونقی بازار داخلی؛ و بازگشت سرمایه ای که قرار است به تمامی، راهی قاهره یا دهلی نو شود، با هجوم فیلم های مصری و هندی به تونس، راهش را تا حدی به سمت تهران کج می کند. این سیاستی است که ما باید در همه کشورهایی که مصرف کننده سینما هستند پیش بگیریم. عین این سیاست را مصری ها و هندی ها، در دهه های 50 و 60 میلادی در کشورهای آسیایی و آفریقایی پی گرفتند و خیلی سریع به نتیجه رسیدند. در روزگاری که مصر عبدالجمال ناصر درگیر تحریم های شدید غرب بود، بخش قابل توجهی از درآمد ملی مصری ها از طریق تولید و صادرات فیلم بود و در روزگاری که غرب، به هند در حال انفجار جمعیت پشت کرده بود، سینما توانست این کشور فقیر را برای رسیدن به روزهای بهتر روی پا نگه دارد. ما با سینمای خود می توانیم در همین کشورهای آسیایی هم، درآمدی بیش از درآمد نفتی داشته باشیم به شرط این که فرصت ها را دریابیم.