یکم تیر؛ روزی بود که به عنوان تاریخ اعزام اعلام شد و آن روز بود که متوجه شدیم باید برای گذراندن خدمت سربازی، راهی یکی از شهرهای دورافتاده شرقی کشور شویم. نمی دانم چرا با شنیدن محل خدمتم ترس به جانم افتاد. آخر من نه از کویر و شب هایش می ترسم و نه با نگرانی اکثر سربازها که دور بودن از خانه و خانواده است، مشکلی دارم. همان روز سوار اتوبوس شدیم و به راه افتادیم و فردا ظهر به پادگانی رسیدیم که با فاصله چند کیلومتری از مرز، در کنار یک جاده کم رفت و آمد و در دل بیابانی سوت و کور واقع شده بود. ساعت حدود یک بعداز ظهر روز ششم بود و گرما هم امان نفس کشیدن نمی داد. پوتینم را پوشیدم، بندش را محکم بستم. گفته