ناوخدای کشتی فرهنگ واژگان فارسی، در لغت نامه گران سنگ اش خلیج را به معنای شاخاب و آبراه و قسمتی از دریا می داند که در خشکی پیش رفته است و محمدحسین بن خلف تبریزی در برهان قاطع، خلیج را رودخانه می خواند. آری رود می رود و در رفتن هستی می یابد، چنان که خلیج می تواند از چشمه «خلیدن» (فرو رفتن) زندگی یافته باشد. همچنان که «خلیش» گل چسبناک و «خلیس» دو چیز در هم آمیخته را گویند. خلد گر به پاخاری آسان برآرم/ چه سازم به خاری که بر دل نشیند.1و اما بر اساس پژوهش زمین شناسان، زایش خلیج فارس گویا به دوره سوم زمین شناسی برمی گردد. در آثار باقیمانده آسوری از این دریا با عنوان نارموتو2 (narmarrata) به معنای آب راه تلخ یاد می شود.