یک سالی از گفتمان «تدبیر و امید» و به تبع آن واکنش ها به هر چه پیرامون آن است، می گذرد و هرنگاهی فراخور معنای واژه، قلمی کرده چند سطری درباره اش و آنچه بیشتر مورد امعان نظر قرار گرفته، دریافت های سیاسی و بعضا اقتصادی بوده که به نوبه خود، لازم هم بوده است. آنچه اما کمتر درباره اش بحث و گفت وگو شده در فضای رسانه یی، اعتدال رفتاری و گفتاری در جامعه پیرامون مان است که چگونه این خط مشی فکری را در روابط یومیه مان هم به کار بریم و مهم تر از آن «حفظش» نماییم... بر همگان روشن است درونی شدن هر کردار و رفتاری به زمان طولانی و گاهی غیر قابل پیش بینی مربوط است و اگر نوع رفتار مورد پسند اجتماع در خیل عظیم، گفتمان های دیگر به فراموشی سپرده شود، به راه صواب نرسیده ایم و مشکل داستان نیز از آنجا نشات می گیرد که واژه ماندنی «اعتدال» که در هر برهه یی هم وجود داشته و مختص این زمان نیست، در بزنگاه های سیاسی مورد استفاده قرار می گیرد: غافل از اینکه مادامی که در کنش و واکنش روزمره مان از این منطق درست استفاده نکنیم و جامعه شاهد میانه روی اصولی و اصلاحی نباشد، در سایر روابط موجود در سیاست و اقتصاد، به مشکل و نقصان بر خواهیم خورد... وقتی عموم مردم دریافت درستی از اعتدال و فواید آن نداشته باشند و صرفا در بیانات سیاسیون بشنوند این کلمه را و دست بر قضا نیز در بیشتر موارد این اعتدال گفته شده به سبب سنگ اندازی هایی، معنای درستی پیدا نمی کند، شاهد آن خواهیم بود که هر آنچه طی چند سال از تدبیر و اعتدال گفتیم، به سرمنزل مقصود نرسیده و باید در این راه، گهگاهی شرح و تفسیر هر چند ساده و سلیس گفته شود و نمونه های باور پذیر عینی بیان شود که صرفا به سیاست ارتباطی نداشته باشد، شاید بشود گامی کوچک در تبیین واژه یی بزرگ برداشته شود....