برای ما که روزنامه نگاری می کنیم یکی از تفریح های سالم پیدا کردن ایرادات و نقطه ضعف های فوتبال ایران است. از آن جمله معرفی بازیکن برتر و بازیکن اخلاق در مسابقات فوتبال لیگ خودمان است. در مورد بازیکن اخلاق مثل فرمولاسیون کوکاکولاهنوز کسی رازش را پیدا نکرده که آیا کسانی که دست به انتخاب می زنند دستگاه اخلاق سنج دارند یا بر اساس کتک خور بودن یکی را انتخاب می کنند؟ اما بازیکن برتر خیلی فرمول پیچیده یی ندارد، هر کس گل بزند می شود بازیکن برتر زمین! بعد خیس و عرق کرده و نفس زنان کنار اسپانسر جایزه و یکی دو مسوول فدراسیون می ایستد و یکی از آن ساک هایی که معلوم نیست داخلش چه هدیه یی می گذارند می گیرد و می رود!

در چهار روزی که از مسابقات جام جهانی می گذرد دو اتفاق بسیار به فوتبال ایران شبیه بوده است. از آن دست اتفاقاتی که احتمالااز این پس به «توجیه» تبدیل می شود و هر ایرادی به فوتبال مان بگیریم می گویند: ای آقا! جام جهانی هم اینطوری بود، یعنی می خواهید بگویید شما بیشتر از مدیران برگزار کننده جام جهانی می دانید؟... آن دو اتفاق خطاهای فاحش داوری و انتخاب بازیکن برتر است! دقیقا عین لیگ برتر خودمان! اولی همسایه دیوار به دیوار فاجعه و دومی کپی برابر اصل!

هر بازیکنی گل بزند می شود آقای گل! در بازی افتتاحیه در حالی که اسکار مثل یک برلیان درخشید، نیمار به واسطه زدن دو گل بهترین بازیکن شد. در بازی فرانسه – هندوراس هم کابایه ستاره زمین بود اما کریم بنزما بازیکن برتر شد. انتخاب بالوتلی در میان درخشش پیرلو، انتخاب رودریگرز کلمبیایی وقتی گوتیرز چالاک تر بود و... هر کدام نمونه هایی از این دست هستند که انگار مدیران ارشد فیفا دارند از روی دست کفاشیان و حواریونش مشق می نویسند.

در اینکه همیشه گلزن ها بیشتر به چشم می آیند و مهاجمان علاقه مندان بیشتری دارند تردیدی نیست اما در سال هایی که تعداد گام ها، پاس ها، لمس توپ، حرکات مفید و موثر در خدمت تیم و... با جزییات کامل آنالیز می شود و به فاصله چند ثانیه پس از مسابقه در اختیار همه قرار می گیرد چرا باید باز به روال سنتی عنوان بهترین بازیکن زمین را به گلزن مسابقه داد؟ سال هاست مدافعان و هافبک ها زیر سایه پررنگ مهاجمین گم می شوند. وقت آن است که با نگاه دقیق تری دست به انتخاب بهترین ها زد.