از سال 80-79 مجلس شورای اسلامی و هیات وزیران اعمال جراحی پیوند اعضا را تصویب کردند و به این ترتیب تعداد اعمال پیوند اعضا در ایران رشد صعودی پیدا کرد. امروزه در کشور ما تعداد اهدای عضو از تعداد لازم کمتر است و ما همیشه با کمبود اعضای اهداشده مواجه هستیم. اما باید درنظر داشت از زمان شروع اهدای عضو در کشور، مدت زمان بسیار کوتاهی می گذرد، ولی تعداد آن نسبت به کشورهای دیگر قابل توجه است. نکته دیگر اینکه تعداد اهدای عضو در کشور ما با شیب ملایمی در حال افزایش است و در سال های آینده وضعیت از این هم بهتر خواهد شد. در برخی از شهرها نیز این نسبت کمتر است که بیانگر آن است که گروه هماهنگ کننده این اعمال نتوانسته است به خوبی اولیای متوفیان مرگ مغزی را توجیه کند. برای آنکه یک هماهنگ کننده بتواند کارش را به بهترین شکل انجام دهد، لازم است که انگیزه بسیار قوی ای داشته باشد، اما برای اینکه تعداد اهدای عضو از مقدار کنونی بیشتر شود، در چند حیطه می توان فعالیت کرد، از جمله در حوزه فرهنگ سازی. برای مثال اگر صدا و سیما و دیگر رسانه های گروهی، در این زمینه اطلاع رسانی کنند، وضعیت اهدای عضو بسیار بهبود می یابد. اما نکته ای که لازم است حتما درباره آن صحبت کنیم این است که موضوع اهدای عضو، مبحثی بسیار ظریف و دقیق است و مانند یک شمشیر دو دم عمل می کند، زیرا با عواطف و احساسات متوفیان مرگ مغزی ارتباط دارد و اگر تبلیغات و اطلاع رسانی در این زمینه، خدای ناکرده با کمی و کاستی همرا باشد، پیامدهای بسیار ناخوشایند و ناخواسته ای را به همراه دارد و حتی ممکن است با موضع گیری های منفی خانواده ها همراه باشد. برای مثال در یک فیلم نشان می دهند که چشم یک متوفای مرگ مغزی را اهدا می کنند، اما پس از عمل جراحی و اهدای عضو، این شخص زنده می شود در حالی که چشم ندارد و نابیناست. در حالی که همه ما می دانیم که مرگ مغزی با کما بسیار متفاوت است. اگر کسی به کما برود، ممکن است به زندگی برگردد، اما متوفای مرگ مغزی به هیچ عنوان زنده نمی شود، بنابراین ساخت چنین فیلمی، باعث دلسردی خانواده ها می شود.