جولای 2010، در ورزشگاه «ساکرسیتی»، شاهد رویارویی برزیل و ساحل عاج در رقابت های جام جهانی فوتبال بودم. بیرون محوطه ورزشگاه، صدها برزیلی که لباس های گرم کن سبزرنگ مشابهی به تن داشتند، به نمایندگی از کلیسای پنطیکاستی، دی وی دی هایی گواه بر مهارت و ذکاوت خدشه ناپذیر کاکا، یکی از ستارگان برزیل توزیع می کردند که خود پروتستان انجیلی پرشوری است. ساحل عاج نیز ارتشی از مبلغان مخصوص به خود داشت؛ گروهی یکدست نارنجی پوش که وفاداری خود را نه تنها به فیل ها، لقبی که تیمشان به آن شناخته می شود، بلکه به حزب سیاسی حاکم یا همان جبهه مردمی ساحل عاج نشان می دادند که منابع مالی لازم تیم ملی را در مسیر رسیدن به آفریقای