قرن ها مینیاتورها (نقاشی های کوچک) در ایران از یک روند و چارچوب کلی پیروی می کردند و بر اساس قوانین کلی که نقاش های هر منطقه در آن رعایت می کردند، به مکتب های آن منطقه معروف می شدند، به طور مثال می توان به آثار مکتب هرات، بغداد، شیراز، خراسان، اصفهان، قزوین، بهبهان، تبریز و غیره اشاره کرد.

نخستین تصاویر به دست آمده از این نوع نقاشی برگ هایی از کتاب ارژنگ است که توسط مانی تصویرگری شده، که با یک روند آرام و تنها تفاوت هایی در اجرا، تا زمان کمال الدین بهزاد ادامه یافته است. البته برای اهل فن، تفاوت ها، قابل شناسایی و آشکار است اما برای مخاطبان عام این نوع نقاشی ها، تنها در موضوعاتش، چون حماسی بودن، درباری بودن، تغزلی بودن یا مذهبی بودن با یکدیگر فرق دارند.