تهران را اگر شمالی – جنوبی تصور کنی، با چهار پنج شاهراه، سرش به تنه می چسبد. امروز رایج است که شاهراه را بگویند بزرگراه. شاهراه یا بزرگراه توفیری ندارد؛ هرچه هست بازوهای درازی دایر شده که «سر»نشین های شمال از روی آن غلت و قل می خورند روی «ته» نشین های مرکز و جنوب. سر را دزاشیب فرض کنیم که خانه بعدهای جلال آل احمد و سیمین دانشور بود؛ و تنه را محله پاچنار، زادگاه جلال. امروز از سر تا تنه تهران را بزرگراه ها به هم دوخته اند. یکی شان هم شاهراه یا بزرگراه جلال آل احمد. آیا بزرگراه جلال می تواند استعاره ای از شخصیت این چهره معمایی در تاریخ روشنفکری ایران باشد؟ آیا به همان قاعده و قواره ای که بزرگراه، سر را به تنه پیوند می دهد، صاحب آن نام هم «سر» مشق های روشنفکرانه را به تنه توده های طبقه متوسط وصل کرد؟