1- سال هاست که افرادی، موسیقی ایرانی را متهم به رخوت و عدم پویایی می کنند. در سوی دیگر نیز کسانی هستند که هرآنچه در گذشته این موسیقی بوده را حکم ابدی دانسته و در مقابل هر نوآوری جبهه می گیرند. صرف نظر از میزان صحت این باورها، طنز روزگار وقتی است که افرادی، هم در گروه اول باشند و هم در گروه دوم؛ آنها در حالی که دایم از کسالت باری موسیقی ایرانی دم می زنند، در همان لحظه با چماقی در دست منتظرند تا اثری کمی نامتعارف (و البته مقبول عمومی) منتشر شود تا بلافاصله آن را به حکم تکفیر و تحقیر بنوازند و بی هیچ استدلالی، مانع هر تجربه متمایزی شوند. ناگوار آنکه جوانان یک جامعه دچار این تناقض و تعصب شوند.