نمی توان خبر فاجعه ضدانسانی و ضداخلاقی اسیدپاشی در اصفهان را شنید و بی اعتنا بود، به خصوص اگر علقه های خویشاوندی با آن دیار داشته باشی و مادر و پدرت زاده «نصف جهان» باشند. با تاسف به یاد می آورم که سابقه تنگ نظری ها و تعصبات مبتنی بر سطحی نگری در آن شهر به سال ها پیش برمی گردد. یادم می آید زمانی که پس از سال ها دوری از ایران، همراه با خانواده از آلمان برگشتیم، چند هفته ای در تهران ماندیم و پس از آن با فولکس استیشنی- که از آقای سیدعلی اکبر حسینی که آن روزها مدیریت یکی از شعب دبستان علوی را بر عهده داشت قرض کرده بودیم و با وجود اینکه پدر رانندگی می دانست آقای درویش آن را می راند- عازم اصفهان شدیم.