با وقوع چندمورد اسیدپاشی در روزهای اخیر، برای درک تمامعیار ترس و وحشتیکه این روزها زنان ایرانی تجربه میکنند، لازم نیست زن باشیم. با اینکه این کابوس های زنانه، غالبا به عنوان «مساله ای اجتماعی» شناخته نشده و حتی گهگاه «شخصی» تلقی می شوند، اما هرکس با کمترین حس انسانی و نوع دوستی می تواند زشتی این زخم را بر چهره جامعه درک کند. درحالی که آمارها از کمبود اعتمادبه نفس و گسترش افسردگی در میان زنان خبر می دهند، آیا می توان متوقع بود که زندگی زنان جامعه همراه با چنین وحشت های مزمنی که مصداق زنده به گورکردن آنان همچون زمان جاهلیت توسط تفکرات متحجرانه و بیمار است، سرشار از نشاط و پویا باشد؟ اسیدپاشی،