گروه تاریخ و اقتصاد: در 21 اکتبر 1959 درهای موزه گوگنهایم در نیویورک به روی عموم مردم باز شد. طراح و معمار این موزه فرانک لوید رایت، معمار بزرگ آمریکایی بود. این موزه که در سال 1937 ساخته شده بود بیش از 20 سال یک مکان خصوصی و در اختیار صاحب آن بود. موزه گوگنهایم از نظر معماری واجد ارزش های معمارانه و هنری قابل توجهی است و یکی از ساختمان های هنرمندانه قرن بیستم محسوب می شود.

هنگامی که از لوید رایت پرسیده شد که چرا رامپ را جایگزین کف- طبقه های متداول در چندین تراز، کرده است او توضیح داد: رامپ برای بازدیدکنندگان موزه، وارد شدن به ساختمانی که در آن به وسیله آسانسور به بالاترین نقطه رامپی برسند و به تدریج پیرامون فضایی باز و گسترده پایین بیایند، در حالی که همواره از حق انتخاب تغییر تراز با آسانسور برخوردار بوده و در انتها، پس از بازدید نمایشگاه، خود را در طبقه همکف نزدیک خروجی بیابند بسیار جذاب تر و دلپذیرتر است؛ اگرچه در بسیاری از موزه های متداول، مسیرها و سیرکولاسیون عمومی در طول گالری ها برای تماشای آنها و برگشت به نقطه شروع و خروج از بنا تکرار می شوند.

سولومون رابرت گوگنهایم بنیان گذار موسسه گوگنهایم که مجذوب ایده رامپ مارپیچی شده بود تا زمان مرگش پیش از اتمام پروژه از آن حمایت کرد. از سال 1943 پس از جست وجو در میان معماران اروپایی نظیر لوکوربوزیه، والتر گروپیوس، ریچارد نویترا و... برای طراحی بنایی مناسب برای مجموعه ارزشمند جمع آوری شده توسط گوگنهایم، کار طراحی به این معمار آمریکایی واگذار شد.

موزه گوگنهایم توسط انستیتو معماران آمریکا به عنوان یکی از 17 اثر فرانک لوید رایت که باید به جهت سهم ونقش آنها در پیشبرد فرهنگ آمریکا حفاظت شوند، انتخاب شده است. این موزه به عنوان آخرین یادگار از توانایی رایت در خلق کیفیات غیرمنتظره فرم و فضای معماری، دشوارترین کار در طول دوران فعالیت حرفه ای وی بود.

جلال آل احمد در کتاب «سفر آمریکا» این موزه را چنین توصیف کرده است «موزه راحتی بود و دلباز و خسته نکننده و بوی نانگرفته و خلامدام دم دست و همه چیز به جای خود و مارپیچ و دایره ای در بالاپهن و در پایین باریک شونده، عین دوکی، از راس پهن تر بر زمین و مضافاتش همه با هم جور. مثلاآسانسورش به جای مربع یا مستطیل، نیم دایره بود و قوس مانند و جمعا خوب بود.»