در روزگار پیروز اول پادشاه ساسانی، ایران یک دوره خشکسالی سه ساله یا به قولی هفت ساله را تجربه کرد. بحران به وجود آمده تاثیر بدی بر روحیه مردم گذاشته بود.

این اتفاق همزمان با هجوم اقوام شمال شرقی معروف به «هپتال»ها در ایران بود. شرایط ایجاب می کرد مردم برای جلوگیری از تجاوز اقوام مهاجم اقدام کنند؛ اما خشکسالی امان همه را بریده و جامعه دچار افسردگی بود. در پایان این دوره خشکسالی، در 14 نوامبر 467 میلادی، یک هفته باران آمد و شاه ساسانی دستور داد به یادبود چنین روزی، هر ساله در سالگرد بارش باران، مردم جشن بگیرند که بعدها به نام عید آبریزگان در سنت ایرانی مشهور شد. در این دوره اوضاع اقتصادی ایران نابسامان بود و کشت و زرع در سطح وسیع صورت نمی گرفت. بنابراین مالیات ها کاهش فراوان یافت و این مساله پریشانی های سیاسی متعددی پدید آورد. پیروز برای رفع مشکلات تدابیری اندیشید. وی دستور داد غلات مورد نیاز را از خارج وارد کنند و به ثروتمندان فرمان داد به مردم فرودست کمک کنند. این اقدامات موثر بود و باعث شد که تا حدود زیادی از نارضایتی های عمومی کاسته شود.

دولت فرانسه از ابتدای شروع جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، حمایت وسیع و همه جانبه ای از عراق به عمل می آورد و در طول جنگ، این حمایت ابعاد وسیع تری یافت.

در این میان، فرانسه از اعطای هرگونه کمک و وام برای خریدهای تسلیحاتی عراق فروگذار نمی کرد؛ به طوری که طی سال های بعد، دولت فرانسه حدود پنج میلیارد دلار وام دیگر در اختیار بغداد گذاشت و به این ترتیب به بزرگ ترین شریک اروپایی عراق تبدیل شد. این اقدامات در حالی بود که پاریس همواره از پرداخت بدهی یک میلیارد دلاری خود به جمهوری اسلامی ایران طفره می رفت.