حتما تا به حال این جمله را بارها شنیده اید که تلفن همراه وسیله ای شخصی است و افراد معمولا به این وسیله الکترونیک احساس تعلق خاطر ویژه ای دارند. به طوری که بسیاری از افراد با انتخاب رنگ بندی های متفاوت، نصب برنامه های مختلف و اختصاصی و حتی مزین کردن تلفن همراه به قاب و عناصر تزئینی این وسیله ارتباطی را به میزان زیادی شخصی می کنند و با احساس مالکیت و تعلق خاطر به نوعی نیاز کنترل و خودمختار بودن را به صورت غیر مستقیم و ناهشیار پاسخ می دهند.

احساس مالکیت و تعلق خاطر به اشیا و حتی افراد یکی از نیازهای بشر است که پیامد مطلوب پاسخ دادن به آن، افزایش اعتماد به نفس و احساس خویشتن داری و خود بسندگی است. در واقع بخشی از احساس رضایت خاطر از خود با توانایی برقرار کردن مهارت های صمیمی و دیر پا و بخشی دیگر با تعلق خاطر و احساس مالکیت به وسایل شخصی حاصل می شود.

به عقیده محققان علوم اجتماعی تلفن همراه یک وسیله ارتباطی است که امکان برقراری ارتباط با دنیای خارج را فراهم می سازد و احساس تعلق خاطر به این وسیله به نوعی نیاز تعامل برقرار کردن های بین فردی را مرتفع می سازد. بسیاری از افراد بر این باور هستند که بخش مهمی از حیات اجتماعی شان به تلفن همراه شان وابسته است و حتی تضمینی برای توانایی حل مساله، قبول مسئولیت و احساس شایستگی در مهارت های ذهنی، اجتماعی و بدنی شان می شود، از طرف دیگر در سال های اخیر تلفن همراه به پایگاه مطمئنی برای ذخیره و نگهداری اطلاعات شخصی تبدیل شده است که این مساله در نوجوانان از اهمیت بیشتری برخوردار است چرا که نسل نوجوان بر این تصور است که به این وسیله قادر خواهند بود تا حد زیادی محیط اطراف را تحت کنترل درآورده و به خود مختاری و استقلال دست پیدا کنند در حالی که وابستگی افراطی به این وسیله ارتباطی در طولانی مدت پرخاشگری، بی تفاوتی، خمودگی و افسردگی و اضطراب را به دنبال خواهد داشت که ممکن است با برون نمایی هایی همچون دلشوره، وحشت و ترس خود را نشان دهد.