من یک کشفی کردم: هیچ کس چیزی نمی خواند. نه اینکه مردم عادی کوچه و بازار نخوانند. آنها که بندگان خدا وقت و حوصله خواندن ندارند. از اولش هم نداشتند. در واقع آنها که باید بخوانند و کارشان خواندن است، فهمیدم که حوصله و توان خواندن ندارند. خواندن، توان و حوصله می خواهد و لازم است که انسان به قدر فهم کلمات تمرکز کند و دل به کار بدهد که نمی دهد. خوب یا بد این توان از بین رفته و این حوصله سر آمده و این تمرکز پراکنده شده. معلم حوصله خواندن انشای بچه ها را ندارد و استاد هم وقتش را با خواندن تحقیق بچه ها هدر نمی دهد. دبیر صفحه روزنامه از بس مزخرف خوانده دیگر دلش نمی آید که مزخرف تازه بخواند و سردبیر هم