اواخر شهریور امسال سینمای ایران شاهد «یک اتفاق ساده» بود، اکران فیلمی با این عنوان زمینه ساز اتفاقی عمیق در سینمای ایران شد که با تدبیر مدیران سینمایی دولت یازدهم جامه عمل بر تن کرده بود.

داستان از این قرار است که پس از آن که سال ها سینمای تجاری و موسوم به بدنه سینمای ایران متن و حاشیه هنر هفتم را دربست در اختیار داشت فرصتی پدید آمد تا فیلم های خاص تر و متفاوت تر زیرمجموعه عنوان «سینمای هنر و تجربه» به نمایش درآیند و هنرمندان و فیلمسازانی که به قول سهراب سپهری چشم هایشان را شسته بودند و جور دیگری به مسائل پیرامونی اجتماعشان می نگریستند مجالی برای اکران عمومی آثارشان در داخل کشور بیابند و صرفا در جستجوی جشنواره ها و اکران های خصوصی نباشند.

وقتی امیرحسین علم الهدی، یکی از مدیران خوشنام سینمایی مسئولیت این گروه و اکران های آن را برعهده گرفت. این گروه قدم های محکم تری برداشت و تا حدی حضور او به برخی نگرانی ها درباره سرانجام و سرنوشت این گروه سینمایی پایان داد، اما از آنجا که ما ایرانی ها استاد پنبه کردن رشته هایی هستیم که بافته شده است، سرانجام رشته های خوب این حرکت ارزشمند فرهنگی با یک تصمیم گیری نابهنگام و نابجا در حال پنبه شدن است. خبر اکران فیلم «خانه پدری» در این گروه سینمایی از هشتم دی (هفته آینده) انبوه حواشی و مسائل مختلف را دامنگیر سینمای هنر و تجربه کرده است، گروه سینمایی که قرار بود فرصت و تریبونی برای جوانانی باشد که پشت چراغ قرمز سینمای تجاری گیر کرده اند حالاقربانی سیاست بازی و فقدان شجاعت مدیران سینمایی کشور می شود.

نگارنده شاید خود موافق اکران عمومی فیلم «خانه پدری» در تمام سینماهای کشور باشم که فرصت بیان دلایل آن در حوصله این یادداشت کوتاه نمی گنجد، اما آنچه باید از مدیران سینمایی پرسید این است که آقای عیاری که از سال 1358 با «تازه نفس ها» سینما را تجربه کرد حالاپس از چهار دهه و ساخت تعداد زیادی اثر بلند سینمایی و تلویزیونی چه نسبتی آن هم با فیلم «خانه پدری» در حوزه هنر و تجربه دارد؟!

آیا تاوان بی تدبیری و ناتوانی مدیران سینمایی در قانع کردن اذهان عمومی و مجاب کردن کارگردان فیلم برای اصلاح کامل اثرش را باید اهالی سینمای هنر و تجربه و جوانانی بپردازند که به هیچ جا وصل نیستند؟