واژه سرطان در فرهنگ ایرانی، معانی گزاف و مهیبی پیدا کرده است. عموم مردم چنان از سرطان واهمه دارند که هردرد و بلای دیگری را بر آن ترجیح می دهند. سرطان هراسی در جامعه ما سابقه ای به قدمت علم نوین پزشکی دارد. هرچند در گذشته این بیماری را از فرد مبتلامخفی می کردند، اما امروزه در اخلاق پزشکی مخفی کردن بیماری از فرد مبتلامذموم دانسته و تاکید می شود پیش از هرکس، بیمار باید متوجه ابتلابه سرطانش شود. حتی مسوولیت گفتن این «خبر بد» به سایر اطرافیان (به اقتضای اصل رازداری) به دوش خود بیمار گذاشته می شود. اخلاق پزشکی در جهان جدید بیش از آنچه در بادی امر تصور می شود، با پیشگیری، درمان و تسکین سرطان پیوند خورده چنان که سرطان بیش از آنکه یک بیماری جسمی باشد اتفاقی اجتماعی-روانی است. با همین نگاه، چندملاحظه رفتاری و اخلاقی در باب سرطان قابل تامل است.