در طول دودهه گذشته، درمان دارویی سرطان ها روندی تکاملی را از به کارگیری داروهای تقریبا غیراختصاصی شیمی درمانی به داروهای انتخابی که سلول های سرطانی را به طور خاص مورد هدف قرار می دهند، دنبال کرده که با موفقیت های قابل توجهی نیز همراه بوده است. نحوه عمل داروهای شیمی درمانی به عنوان جزو اصلی در درمان بسیاری از سرطان ها، تاثیر بر تقسیم سلول های سریع تکثیرشونده سرطانی و نابودی آنهاست که البته در کنار اثرات درمانی، می تواند به آسیب همزمان سلول های طبیعی در حال تقسیم و در نتیجه عوارض جانبی متعدد نیز منجر شود. علاوه بر این، در بسیاری موارد، سلول های سرطانی با گذر زمان نسبت به این داروها مقاوم می شوند و گسترش افسارگسیخته خود را از سر می گیرند.