من از سال 1371 در مقاطع کارشناسی ارشد و دکترا شاگرد استاد بودم. استاد مشاورم در رساله دکترا نیز بودند بنابراین رابطه نزدیک و صمیمی با استاد داشتم. آنچه بیش از هرچیز در این مدت درباره شخصیت استاد توجه من را به خودش جذب کرد فروتنی و تواضع واقعی ایشان بود. خیلی ها را در اطراف مان دیده ایم که به بهانه های مختلف سعی می کنند از خودشان تعریف کنند. بعضی ها هم آنقدر در تواضع ساختگی خود را غرق می کنند تا به این وسیله ستایش و تمجید دیگران را بخرند. به گفته بزرگی، تواضع بیش از حد داشتن هم خود از نشانه های غرور و تکبر است. باستانی پاریزی هیچ کدام از این خصلت های بد را نداشت. نه تواضع ساختگی و نه تکبر و غرور.