مدارا در آیین اسلام، تفاوتی بنیادین با ترحم در آیین مسیحیت دارد. نیچه در نقد خود بر مسیحیت و به طور کلی در دایره فکری فلسفی اش اصطلاحی دارد با نام «روح کین خواهی». او معتقد است «ترحم» در مسیحیت، انسان را «کینه توز» بار می آورد نه «سپاسگزار». در تمثیل زیبای دگردیسی سه گانه ای که نیچه برای سیر تحول بشر ذکر می کند نیز انسان «نه گوی» و «شیر»وار مدرن، تجسم عینی روح کینه است.

او در موضع مقابله با آری گویی های «شتر»وار گذشته سنتی خویش دست به طغیان و مبارزه می زند و به بهانه اصلاح، خویشتن را بیش از پیش به دست نابودی می سپارد. نیچه راه نجات را در خلاصی از این روح کینه و بازگشت به معصومیتی کودکانه می داند. آموزه اراده معطوف به قدرت نیچه را می توان در راستای همین تاکید او بر لزوم مبارزه با روح کین خواهی تفسیر کرد.