نهادینه نشدن تحزب در ایران به چند عامل بازمی گردد. می توان این عوامل را دسته بندی کرد. بخشی از این معضل به فرهنگ سیاسی کشور و در نتیجه به ویژگی های جامعه ما مربوط است. از موضع روانشناسی اجتماعی می توان گفت افراد در جامعه ما تمایلی به کار جمعی ندارند و در واقع فردگرایی تفوق یافته است. سرمایه اجتماعی که در قالب اعتماد نمود می یابد و در کار حزبی موضوعیت دارد متاسفانه کمرنگ شده است. رقابت های منطقه یی و محلی و استانی روز به روز افزایش پیدا می کند. در حالی که برای گذار از شرایط نامطلوب فعلی نیاز به نگاهی ملی به مسائل داریم. علی القاعده اهداف سیاسی کارکردی ملی دارند و نیازمند برنامه ریزی های کلان