در این یکی، دو سال اخیر فیلم های خوبی از سینمای ایران دیده ام، فیلم هایی که به نظرم در آنها نوع نگاه کارگردانان، از آنچه قبلااز سینمای ایران سراغ داشته ام، متفاوت بوده. با تعداد کمی از کارگردان هایی مواجه شده ام که احساس کرده ام به اهمیت لزوم به کار گرفتن ادبیات در سینما پی برده اند و به خوبی در آثارشان از آن استفاده کرده اند: آثاری که بدون داشتن حشو و زواید زیاد، صرفا به رابطه های عمیق و ناب پرداخته اند: داستان هایی که آنها را جز در ادبیات نمی بینم، بی آنکه حاشیه ها و اتفاقات و شخصیت های زاید را وارد داستان کنند. شاید هم این شروع یک پیوند مشترک میان ادبیات و سینما باشد.