در شصت واندی سال گذشته، هفتم اسفند به عنوان یادمان و یادواره روزی که هویت مستقل وکیل دادگستری قانونا به رسمیت شناخته شد، به طور سمبلیک متضمن مراسمی هرچند بسیار محدود، اما در عالم معنا پراهمیت و استراتژیک است. تجمیع و تجمع وکلای دادگستری در جامعه امروز ایران اسلامی، پیام آور لزوم رعایت عدالت و حق و انصاف در روابط فی مابین آحاد جامعه است؛ مفاهیمی که طبق نظر قریب به اتفاق عقلاو فرهیختگان جهان و بالاخص از نظر برگزیده جهان خلقت پیامبر گرامی اسلام(ص)، بالاترین و باارزش ترین مفاهیم در زندگی نوع بشر است، تا جایی که زبده ترین و ارزشمندترین انسان های تاریخ بشریت که همانا 12دردانه رسول گرامی اسلام(ص) بودند، تا پای نثار جان خود در اثبات و احقاق این معنا کوشیدند.

وکلابا فراخواندن همکاران خود و گردآمدن در زیر یک سقف درواقع یک بار دیگر سوگندی که با توثیق شرف و اعتقادات خود برای پاسداری از عدالت، انصاف و حقیقت با یگانه عالم بسته اند را تجدید کرده و آمادگی خود برای این مهم را به خود و جامعه یادآور می شوند اما در طرف مقابل، این جامعه است که متقابلاوظیفه پاسخگویی مناسب به این امر را برعهده دارد که تجلی جامعه و ملت را می توان در مسوولان و نمایندگانش متبلور دید. متاسفانه برای سنوات پی درپی و پیوسته شاهد کم لطفی مسوولان نسبت به این سالگرد مهم و سمبلیک هستیم. باوجود دعوت هیات مدیره کانون وکلااز ایشان، به دلایلی که قاعدتا خود بر آن واقف هستند، مستنکف از حضور در جلسه سالانه همکاران و هم لباسان خود هستند. متاسفانه نمایندگان شهر ما تهران و سایر نمایندگان مجلس محترم شورای اسلامی نیز شاید ضرورتی به حضور در بین وکلاو زنان و مردان قانون مدار و قانون دان نمی دانند.به نظر نگارنده و بسیاری از همکارانم، با توجه به اینکه علاوه بر رییس جمهور محترم معاونان پارلمانی و حقوقی ایشان نیز از جمله وکلای دادگستری عضو کانون وکلای مرکز هستند، انتظار نابجایی نبود که منتظر حضور و دیدار این عزیزان باشیم یا اعضای محترم کمیسیون قضایی و حقوقی مجلس شورای اسلامی که مستقیما و بدون واسطه با همان مبانی و اصولی که وکلای دادگستری درگیرند، زندگی می کنند نیز از غایبان اینگونه جلسات هستند.