شیرین کننده های مصنوعی دارای انواع مختلف هستند. همه این شیرین کننده ها، مصنوعی نیستند و بخشی از آنها از گیاهان استخراج می شوند، اما نکته یکسان در مورد همه اشکال آن این است که در بدن متابولیز نمی شوند و در نتیجه تولید انرژی هم نخواهند کرد. میزان شیرین کنندگی این مواد حدود 100 تا 300 برابر ساکاروز یا قند و شکر معمولی است، همین خاصیت شیرین کنندگی و تولید نکردن انرژی باعث استقبال از مصرف آنها در رژیم های غذایی شده است اما استفاده کنندگان باید بدانند این میزان شیرین کنندگی می تواند به سردرگمی حس چشایی منجر شود. به عبارت دیگر کسی که به طور مداوم از این مواد استفاده می کند، پس از مدتی دچار ضعف سیستم چشایی می شود و شیرینی های کم مانند شیرینی یک بیسکویت معمولی را احساس نمی کند. از سوی دیگر مصرف این شیرین کننده ها باعث تحمیل بار اضافه به کبد و کلیه های فرد می شود. به همین دلیل به ایشان توصیه می شود از شیرین کننده های طبیعی به میران کم استفاده کنند. توصیه استفاده از شیرین کننده های مصنوعی، تنها برای موارد خاص و مقدار بسیار ناچیز و کنترل شده است.