فکر می کنم شش ساله بودم، چون هنوز در همان خانه ای زندگی می کردیم که راضیه از پنجره اش به زمین پرت شده بود. آن وقت ها که مثل امروز این همه اسباب بازی در دسترس بچه ها نبود، اسباب بازی مان را خودمان درست می کردیم و بد و خوبش به خودمان بستگی داشت. یکی از بازی های مورد علاقه من گردوبازی بود. بوی پاییز که درکوچه خیابان ها می پیچید گردوهای درشت تازه رسیده را برمی داشتیم، پوست می کندیم، و بهترین شان را که درشت تر و سنگین تر بود و جا برای ساییدن بیشتر داشت تا بهتر و بیشتر به سوی هدف بلغزد می ساییدیم و «تیر» درست می کردیم و می رفتیم تا ببینیم که چه می شود کرد. گردو بازی ساده بود: دو نفر، هر یک چند گردو