لطفا گوش تان را بیاورید جلو... جلوتر... خوبه... گوش شیطان کر و چشمش کور، تکواندو تا دلتان بخواهد پشتوانه دارد. یک وقتی سونامی تکواندوی جهان از ایران معرفی شد که کلاس های این ورزش محبوب در بین رزمی ها از وجود استعدادها پر بود بنابراین وقتی 18 ساله ای نوخاسته از ایران سونامی تکواندو جهانی می شود باید هم دست مریزاد گفت و برایش اسپند دود کرد. تکواندو الگوی مدیریتی خوبی برای برخی رزمی های بی کار اما پر سر و صداست.

در تکواندو کار پایه ای اصولی است. استعدادیابی از مسابقه بدرستی انجام می شود و تیم ملی برای شایسته ها جا دارد. یعنی این طور نیست کسی در تیم ملی لانه کند. مسابقه های نونهالان و آینده سازان با آن که سطح جهانی دارد در ایران بخوبی برنامه ریزی شده است و پیشرفت پلکانی در تکواندو جایگاه افراد را در این ورزش تعیین می کند. چهره های شاخصی در تکواندو داریم که همچنان می توانند روی شیاپچانگ افتخار آفرینی کنند البته با چاشنی ترس از جایگاه خود که هر روز از سوی جوانانی مانند فرزان عاشورزاده تهدید می شوند.حس مبارزه جویی در هرم موفقیت های ورزشکاران در تکواندوی ایران بخوبی نمایان است و فدراسیون فضای لازم را بر درخشش توانمندی ها و استفاده از ظرفیت های موجود در اختیار ورزشکارانش قرار داده است. برای مثال با آسیب دیدگی بهنام اسبقی یکی از ستارگان ملی پوش، مبارزی از جوانان جایگزین شده است از همان دست جوانان با آینده ای که پیش از این نامش را کمتر شنیده اید؛ ابوالفضل یعقوبی که در نزد شیاپچانگی ها به عنوان پدیده مطرح است. از کنار نام محمد کاظمی نباید براحتی گذشت همین طور در بین دختران جوان ملی پوش مانند؛ کیمیا علیزاده و مهسا جدی که رویکرد مناسب اجتماعی در زمینه قهرمان پروری بخش زنان در ورزش های رزمی عامل موفقیت های پایدار نسل تازه ای از خانم های ورزشکار در ورزش ایران است.