در عالم اسلام بحث قدرت در دو فرقه سنی و شیعه در دو جهت متفاوت است و در مباحث امامت گرایی در شیعه و خلافت در اهل سنت می گنجد. اینکه یک پادشاه از عنوانی برای توجیه مشروعیت خود استفاده کند، چنین کاری سابقه تاریخی در شیعه ندارد و این بحث جدیدی است. در عالم اهل سنت چهار فرقه به نام های حنفی، مالکی، شافعی و حنبلی داریم. به کسانی که این فکر و فقه را به وجود آورده اند در عالم اهل سنت امام می گفتند، منتها بحث این است که آنها هیچگاه در مقام پادشاهی نبودند و همواره در مقام فکری و فقهی قرار داشتند و بر اساس برداشتی که از اسلام داشتند، نحله جدیدی را به وجود آوردند. آنها حتی مدعی نبودند که یک نحله به وجود آورده اند بلکه طرفداران آنها بودند که تفکرات آنها را تبدیل به یک نحله فکری در اهل سنت کردند.