اگر همه دیوان های شعر شاعران بزرگ فارسی را بگردید، کمتر نام و نشانی از ایران می بینید، جز در شعر فردوسی. شاعران پیش و پس از فردوسی اغلب شاعران محلی اند. درست است که شعر برخی از آنان، نه تنها مرزهای ملی و محلی را پشت سر گذاشته، که از مرزهای زمان نیز عبور کرده است، با این همه تصورشان از جغرافیا، تصویری منطقه ای است. فردوسی در این زمینه استثنایی بزرگ است. در شاهنامه ارجمند او، کلمه ایران بار هاوبار ها با پسوند ها و پیشوندهای گوناگون تکرار شده است. تصور فردوسی برخلاف دیگر شاعران بزرگ ایران، تصوری ملی است. او ایران را در معناهای متفاوتی به کار می گیرد، اما یکی از محوری ترین معنا ها، تلقی ملی از ایران