قانون انجمن های ایالتی و ولایتی که مشتمل بر 122 ماده بود، در روز 22 اردیبهشت 1286 به تصویب نمایندگان مجلس شورای ملی رسید.

براساس این قانون، ایالت قسمتی از مملکت بود که دارای حکومت مرکزی و ولایات حاکم نشین جزء باشد. با تصویب این قانون قرار شد در مرکز هر ایالتی انجمنی موسوم به انجمن ایالتی تشکیل شود که اعضای آن از میان منتخبان کرسی ایالت و توابع آن نمایندگانی که از انجمن های ولایتی فرستاده می شوند، انتخاب شوند.

طبق قانون مصوب مجلس شورای ملی تعداد منتخبان کرسی های ایالت 12 نفر و عده نمایندگانی که از ولایات جزء به کرسی ایالت فرستاده می شدند معادل عده ولایات حاکم نشین جزء بود به این معنی که هر یک از انجمن های ولایتی فقط یک نفر از میان خودشان به اکثریت آرا انتخاب نموده با اعتبارنامه ای به امضای انجمن ولایتی به انجمن ایالتی می فرستادند.

در این قانون همچنین شرایط انتخاب کنندگان و انتخاب شوندگان، شروط شرکت در انتخابات، قوانین نظارتی، شیوه رای گیری، مشخصات صندوق رای گیری، نحوه ارائه شکایت از تخلفات به تفصیل بیان شده بود. طبق قانون انجمن های ایالتی و ولایتی طول دوران نمایندگی این انجمن ها چهار سال بود اما «پس از انقضای دو سال اول نصفی از اعضا به حکم قرعه از عضویت خارج و عوض آنها انتخاب می شود، از این به بعد در راس هر دو سال آن نیمه ای از اعضا که دوره چهار سال عضویت آنها به سر آمده به موجب انتخاب جدید تبدیل یا تجدید می شود.» شیوه تشکیل جلسات و بودجه مربوط به این نهاد از جمله دیگر مواردی بود که در قانون انجمن های ایالتی و ولایتی مدنظر قرار گرفته بود

این قانون پس از تصویب در مجلس شورای ملی جهت تایید نهایی برای صدراعظم وقت، یعنی علی اصغرخان اتابک اعظم (امین السلطان) ارسال شد. اتابک اعظم نیز در تاریخ یکم خرداد 1286 این قانون را مهر کرد و ذیل آن نوشت: «این نظامنامه انجمن ایالتی و ولایتی ملاحظه شد، صحیح است معمول و مجری دارید.»