در سینمای ایران گستره ژانری معمولا به ملودرام و کمدی و درام اجتماعی محدود می شود و کمتر فیلمی بیرون از این دایره رنگ پرده را می بیند. در میان این ژانرها و محدوده های تکراری، گاهی فیلمی ساخته می شود که رنگ وبوی عاشقانه دلنشینی دارد یا لحن پرحس وحالش به دل تماشاگران می نشیند و استثنایی را رقم می زند که تا سال ها بعد به عنوان ردیه ای بر نظریه اصلی مورد ارجاع قرار می گیرد. نظریه اصلی این است که در سینمای ایران عاشقانه خوب نداریم (و دلایلی هم در اثبات نظریه آورده می شود؛ از جمله محدودیت های ممیزی، ضعف در داستان پردازی، کمبود بازیگران مناسب برای نقش های اصلی و...) اما این نظریه هر چند سال یک بار با