«فریدون توللی» در آثار خود همواره رویکردی چالش انگیز داشت اما آنچه مهم است این است که او چه در دوران حیات اش و چه پس از درگذشت اش، هیچ گاه آنچنان که باید شناخته نشد؛ زیرا همیشه با هاله ای از سوء تفاهم ها و سوءبرداشت ها روبه رو بود. بخصوص آنکه در سال های پس از کودتا او در صف مقابل جریانات چپ قرار گرفت و آنها بیرحمانه او را آماج حملات، تهمت ها و افتراها قرار دادند. در صورتی که او فرزند خلف نیما یوشیج بود و شعرش که در قالب نو و کلاسیک بود، از توانایی اش در عرصه شعر خبر می داد. مجموعه «التفاصیل» او که شصت سال پیش منتشر شد، یکی از بهترین مجموعه های شعر فارسی تا آن زمان است. متاسفانه او در سال های پس از انقلاب نیز خود را منزوی کرد و این انزوا در فراموش شدن اش موثر بود. او اگرچه پیروی نداشت، اما زبان شعری مستقل اش همواره برای شاعران حسرت انگیز بوده است. بر این باورم که اگر روزی روزگاری خاطرات وی چاپ شود، بسیاری از ابهامات شعر فارسی در پی نیم قرن اخیر برداشته خواهد شد.